Op het laatste moment werd de samenstelling van ons compartiment/couchette gewijzigd. In plaats van allemaal meiden/dames, kregen we de jongste, mannelijke deelnemer van de reisgroep aan ons gezelschap toegevoegd. Ik zelf was moe, en had wat terugtrektijd nodig, maar tegelijkertijd was de treinreis van Chengdu naar LuoYang die om kwart voor tien 's avonds zou beginnen een spannend avontuur en moesten we allemaal snel, snel, snelzijn om de trein te kunnen halen. Kortom, ik was niet helemaal mezelf.

Pas nadat ik mijn muziek op mijn oren kon doen, kon ik me weer enigszinsontspannen. En ik merkte dat mijn hartchakra gesloten was vanwege alle prikkels waardoor ik niet 'normaal' kon reageren. De volgende dag heb ik extra mijn best hiervoor gedaan. Ik was een stuk rustiger en evenwichtiger en kon in communicatie met mijn I Am weer voor de 'juiste' dingen kiezen.

De treinreis duurde in totaal zo'n, schrik niet, 22 uur. Hierover valt niet zoveel te vertellen. Het diner (de juiste benaming in het engels is 'lunch' en voor lunch is dat 'dinner') was gelukkig in het hotel zodat we daarna linea recta naar onze kamer konden.

De volgende dag, vandaag dus, was de laatste rustige dag voor we weer 'on the move' zouden gaan. Dit keer zouden we pas om 10 uur vertrekken naar de Longmen Grottoes. Heb ik al eerder verteld dat chinezen in het park waar diverse pleintjes zijn aangelegd hun oefeningen, sport of tijdsverdrijf met buren, vrienden, andere genoten kunnen uitvoeren? Ik ging dus naar zo'n 'park' om het eens van dichtbij te bekijken en eens mee te doen als dat zou kunnen. Wat ik erg leuk vind - als ik de tijd ervoor heb - is balletje hoog houden. Mijn eigen voetbal is inmiddels zo lek als een mandje, maar goed. Hier in China hebben ze in plaats van een bal, een badmintonshuttle met twee gewichtjes eraan. Ik stond bij een drietal oudere dames van 50+ te kijken die heel behendig de shuttle heen en weer sloegen, schopten en hoog hielden. Tot mijn grote plezier werd ik uitgenodigd om aan het spel deel te nemen. Helaas sloeg ik alleen maar flaters, schopte ik open deuren en wist ik van voren niet wat er van achteren gedaan werd! Na een kwartiertje meespelen en oefenen, kreeg ik de smaak te pakken en kon ik ook eens een shuttle terug schoppen. Ook mocht ik meespelen met een partijtje badminton met houten rackets! Goede ochtendgymnastiek gehad!

Om 10 uur vertrokken we naar de Longmen Grottoes. De Longmen Grottoes zijn een heleboel grotten in rotswanden waar grote en kleine boeddhabeelden in uitgehouwen zijn. Er zijn drie supergrote grotten of tempels waar beelden staan, en bij het grootste boeddhabeeld hebben we een stilte meditatie gedaan. Wat Hari er wel bij vertelde was dat Quan Yin ons tijdens onze reis vergezelde en dat ze nu voor ieder van ons als we wilden een zegening en een activatie konden ontvangen. Maar eerst zouden we de omgeving zuiveren. We zitten niet helemaal in het midden van de vortex, maar deze was wel dichtbij, namelijk voor het boeddhabeeld.

Laten we onze harten openen en toe staan om de Boeddha binnenin te kunnen manifesteren. Schenk aandacht aan de chakra's onder je voeten en de Aardester, balanceer, balanceer, activeer, activeer in overeenstemming met je gewoonlijke instructies. Activeer ook de chakra's boven je hoofd door de 52 chakra's systeem helemaal door tot 5D.

Wat er toen gebeurde was voor iedereen anders. Maar wat ik merkte was dat Quan Yin in een parelmoerjade-kleurige wervelwind stond, energie sturend door de harten van ieder van ons om ons hart te activeren. Vervolgens werd de vortex steeds dieper in de Aarde geopend door onze energiecoderingen van de Boeddha binnenin ons, laag voor laag, tot het op een gegeven moment op een blokkade stuitte. Hier was ieders volle aanwezigheid nodig om de energie te completeren en de vortex te openen, en zodra dat het geval was, werd de blokkade opgeheven en poeff.... onze energie werd in het hart van Moeder Aarde verankerd. Toen dat gedaan was konden we de energie die we gedaan hadden bij The Great White Piramid in de vortex brengen en gronden. Daarna konden we een zegening en een activatie van Quan Yin ontvangen.

Na de meditatie kregen we 'vrije tijd'. Aangezien ik al de hele dag erg moe was, had ik wel behoefte om te gaan liggen. We werden echter aangeboden om de Old Town van LuoYang te bezoeken waar we (weer) konden shoppen. Toen gevraagd werd wie er allemaal interesse had in de rit ernaar toe, stak iedereen zijn hand op,behalve ik. Ikkreegechter van mijn I Am te horen 'wel, je bent maar één keer in China...dus...'. Ik ging toch maar mee.Toen webij de Old Townaankwamen, trok ik algauw weg van de groep, want op de één of andere manier moest dat gebeuren. Het gekke was dat ik me in het oude China erg thuis voel. Het lijkt enerzijds opeen herkenning vaneen vorig leven, maar het heeft ook betrekking op mijn herinneringen als 2-jarige in Indonesië. En als ervaring koos ik er daarna voor om (als enige) de taxi terug te nemen.

Dit heeft nog wel enige bezorgdheid onder de groepsleden opgeleverd, maar Hari's guidance zei: 'go, you can go, it's alright.' In het hotel aangekomen, dacht hij er niet meer aan. Maar op het moment dat hij zijn kamer uitstapte om zich naar de eetzaal te begeven, vroeg hij zich af of ik wel oké was en of mij niets was overkomen. Op dat moment stapte ik ook mijn kamer uit - als antwoord op zijn vraag. Daarom keek hij me met open mond aan alsof hij een wonder zag gebeuren....

Dit was een heel fijne dag, ondanks mijn strijd tegen mijn vermoeidheid. Mijn vermoeidheid heeft me alleen verteld dat ik weer terug bij mezelf moest komen, en dat was goed. Nog 1 dag en dan zit de reis er weer zo goed als op. Met zijn allen kijken we nu al terug op een zeer geslaagde reis, en dat 'this job had to be done.'