Nadat we de 108 Pagodes in Qingtongxia hadden bezocht, gingen we (terug) naar het vliegveld om door te vliegen naar Xian. Op het vliegveld van Xian aangekomen, besloot ik om naar het toilet te gaan, vóór ik mijn koffer van de band zou pakken.

Na mijn terugkomst van het toilet, zag ik geen mens meer in de baggagehal. Oeps!

Misschien stond de groep buiten bij de bus op mij te wachten? Nee. Op dat moment kwamen er diverse chinese mannen op mij af, maar ik weerde ze af, en liep terug de aankomsthal in. Wat nu?

Ik liep wat heen en weer door de hal. Misschienwaren ze verderop gaan staan? Ik besloot om bij de aankomsthal te blijven zodat ik teruggevonden kon worden als ze zouden merken dat ik niet bij de groep was.

Wat me het meest opviel, was dat ik niet in paniek raakte. Mijn hoofd bleef rustig. Ik stelde wel vragen, maar kon ze dan ook logisch beantwoorden. Verder bestonden er ook gekmakende vragen, maar daar reageerde ik logisch en analytisch op. Het was vooral de emotionele 'schrik' (is dat een emotie?) die me stress opleverde.

Na 5 min. wachten - of was het minder? - besloot ik om de héle hal eens door te lopen,.... en voor ik het wist, zag ik Mark, de reisagent. Hij wees me vaag aan waar ik heen moest, maar zeer snel erna, wees hij me beter de weg. De anderen stonden al bezorgd op me te wachten. Echter, niemand liet wat merken!!!

Omdat de schrik er goed in zat en het mijn hart lam heeft gelegd,moest ik goed ademen om de herinnering van de schrikte zuiveren. De tranen die volgden waren vanontlading en de voorbodes van een dikke (glim) lach